Mount Kinabalu

National Park Kota Kinabalu 01/05

Vandaag is het de dag dat we de beklimming van de Mount Kinabalu zouden doen.
Er zijn een paar redenen dat dit niet lukt. Allereerst ben je van het weer afhankelijk, ten tweede omdat de touroperators alles in eigen hand houden kom je er bijna niet tussen en er hangt een enorm prijskaartje aan voor buitenlanders.
De operator eist dat je minimaal 3 nachten op deze berg zit terwijl dat makkelijk met 2 nachten kan. De permit kan alleen maar met een trekkingsbureau worden geregeld.
En ten derde, in deze periode rond 1 mei is alles minimaal een half jaar van te voren volgeboekt.

En daar moeten we ons bij neerleggen. Meer dan twee dagen is voor ons geen optie vanwege de tijd die we beschikbaar hebben. We hebben er met een beetje weemoed vanaf gezien, maar het is geen drama, we hebben besloten om een trail te lopen op 1500 m en naar de Poring Hot Springs te gaan.
Om half 8 komt een busje ons afhalen in het Guesthouse en na een paar stops om andere mensen op te halen kunnen we op pad. We zijn met 1 Ier, 1 Aussi ,1 Japanner, 2 Koreaanse dames, 2 Chinese dames en 2 Nederlanders (wij) en 1 chauffeur/gids. Dat maakt 10 personen. Er wordt veel gespeculeerd of de Mount Kinabalu te zien is. Het weer is de laatste 24 uur redelijk onstabiel en het is maar de vraag of we de top te zien krijgen. Na anderhalf uur zijn we bij een dorpje met natuurlijk een markt. Van hier uit is er ook een goed uitzicht op de top.

Er hangt veel bewolking, maar de top is wel zichtbaar. We maken uiteraard foto’s en gaan ook nog wat bananen scoren. Het ontbijt is er bij ingeschoten want dat is pas om 8 uur. Gewapend met een rol koekjes en een paar kopjes thee lukt het de eerste uren ook wel, maar nu begint onze maag toch wel te knorren. Na een pauze van een half uur vertrekken we naar de ingang van het park De gids rekent de entree af en we kunnen beginnen aan onze trail. 

Het is al snel duidelijk dat het heel erg modderig is met een zeer zompige bodem. Dat betekent dat het behoorlijk nat is op de berg, ook voor het Chinese meisje dat op teenslippers deze trail gaat lopen. Verbaasd kijkt ze de gids aan want bij het hotel is nog gevraagd of het schoeisel goed genoeg is.
Er is geen weg terug, of ze moet al die tijd gaan zitten wachten tot iedereen terug is.
Ze begint er aan en klaagt niet. Het is een schitterende route. De gids kent het op zijn duimpje en ook over de natuur weet hij veel. Na de trail is het verzamelen en gaan we op weg naar de Hot Springs. Normaal is het 20 minuten rijden maar dat valt even tegen. In een klein stadje wat hier tegen de berghelling kleeft is de maandelijkse markt. Alle boeren komen hun waren aanprijzen en dat betekent heel veel verkeer, ook al omdat 1 mei een vrije dag is. Iedereen maakt vandaag een uitstapje, niet alleen de mensen die speciaal voor de markt komen. Het verkeer rijdt zeker een halfuur stapvoets. Als we het dorp eindelijk door zijn stopt de chauffeur plotseling aan de kant van de weg en vraagt ons mee te komen.

De bijzondere plant die Rafflesia blooming heet, staat in bloei en dat moet je gezien hebben. Hij bloeit maar eenmaal per 15 maanden en dan ook nog maar vijf dagen! We betalen snel 40 RM en mogen de tuin in. Deze keer is het ook nog eens extra bijzonder omdat deze bloem zes bladeren heeft en normaal maar 5. Heel af en toe komt het voor dat er 7 bloem bladeren zijn.
Verscholen half onder een struik zien we het wonder van Borneo.
Echt fraai om het trademark van dit land te zien en samen met de Orang oetang hebben we nu echt het gevoel weinig te hebben gemist.

We gaan door naar de Poring Hot Spring, waar we een lunch krijgen en dat wordt tijd! We zijn al behoorlijk achter op het schema door het oponthoud in het verkeer.
De lunch is heerlijk en ook onze Japanse vriend laat zich niet onbetuigd. We zitten gezellig aan een ronde tafel met draaiplateau wat heel normaal is voor dit land. Telkens als het plateau even stil staat, draait de Japanse vriend hem snel naar zich toe en schept het nog niet lege bord nogmaals bij. Waarschijnlijk heeft hij erg veel trek of is hij een grote eter. Gevolg is dat je er als de wiedeweerga bij moet zijn om ook nog een vorkje mee te prikken. Wij zitten rechts van de man en het draaiplateau gaat tegen de klok in dus zijn wij steeds na hem aan de beurt!

Na de maaltijd op naar de Poring Hot Springs, maar eerst staat hier een Canapywalk op het programma. Dat betekent dat we eerst een kaartje moeten kopen van RM 5 anders mag je niet fotograferen en dat is voor één camera.
We nemen de gok één kaartje te kopen en als het tegen zit nemen we om de beurt een plaatje.
We klimmen eerst zo’n 400 trappen op en kom bij de controle die vraagt naar de kaartjes, met één camera sir?  Ik zeg "yes". We worden nagestaard of we niet nog een camera tevoorschijn halen. Het lijkt mij stug dat bij deze drukte bij ieder vast punt van de Canapywalk een man staat. En dat heb ik goed, na punt twee geen controle meer en Renée kan rustig stukjes filmen en dat scheelt RM 30 want dit is de prijs om te mogen filmen weer een probleem van tafel. Het is wel bijzonder, we hoorden van de gids dat wij een van de laatste zijn die deze race door de boomkruinen op deze manier doen. Morgen gaat de nieuwe open maar dan 25 meter lager en gemaakt van metaal. Wij lopen over een brug gemaakt van kabels en touwen. Omdat dit ieder jaar vernieuwd moet worden kiezen ze nu voor een variant die minder onderhoudsgevoelig is, maar wel een stuk minder leuk voor de toerist! Drijfnat van het zweet komen we aan het eind van deze Canapywalk.

Nu nog 400 treden naar beneden en dan lekker in de pot nagenieten van de inspanningen. Als we bij de gate komen om de Canapywalk te verlaten hoor ik 2 keer fluiten. We denken dat Renée is gesnapt met filmen maar dat is het niet. Massaal gaan de mensen uit het bad. Renée had zich verheugd op een frisse duik, maar helaas de zaak gaat sluiten. We gaan naar het restaurant voor een limoen thee.
We hebben nog een halfuur voor dat het busje terug gaat naar Kota Kinabalu. We moeten scherp op tijd vertrekken want er zijn twee mensen bij ons die om 19.30 uur de nachtbus willen halen die reeds geboekt is. Iedereen is keurig op tijd behalve onze Japanner. Die is zoek! Onze chauffeur kijkt ongerust, waar zit de man? Na tien minuten komt hij aanlopen, maakt 10 keer een buiging "sorry, sorry". Hij had niet begrepen dat het bad ging sluiten en was rustig blijven zitten.

Paparazzi

De Ier en de Australische dame zien de bui al hangen. Als dit maar goed komt met de drukte op deze smalle tweebaansweg met honderd en een haarspeldbochten. Normaal heeft de chauffeur 2 uur nodig om bij het bus station te komen en het is nu al 17.00 uur! Waar het kan zet de chauffeur het pookje op stand racen. We merken aan alles dat het een dubbeltje op zijn kant wordt. Nu begint het ook nog te regenen maar de wegen worden er niet echt gladder van want het gebeurt vaker dat Pluvius hier regeert. Het is 19.00 uur en we zijn vlak voor Kota Kinabalu. Het verkeer wordt al maar drukker. Toch lijkt het er op dat het op het nippertje lukt. Om tien voor half acht rijden we het busstation op. Midden op de weg stopt de chauffeur, springt uit de wagen, grijpt de eerste de beste die hij kent en zegt dat hij deze mensen naar de goede bus moet begeleiden. Opgelucht haalt iedereen adem.
Nog één hotel en dan zijn wij aan de beurt om uit te stappen. Om 20.00 uur zijn we weer terug in het Guesthouse na twaalf en een half uur. Het was enerverend, het was geen top poging maar een TOPDAG!!

Selemat Malan