vrijdag 28 april 2017

Kota Kinabalu


 "The Grand Old Lady", de eerste olie boortoren van Miri.



Vanmiddag hebben nog we een vlucht naar Kota Kinabalu of, zoals in de volksmond KK. Dus tijd om nog een wandeling te maken in Miri. We hebben op de kaart iets gevonden van "Fun Park" dat aan de noordzijde van de stad ligt en gaan kijken of daar nog wat te beleven is. We passeren een grote moskee met een prachtige tuin en gaan daar eerst maar eens een kijkje nemen. 


We doen netjes onze schoenen uit maar voor de rest ben ik er eigenlijk niet op gekleed.
Maar er is altijd wel iemand die je te hulp schiet en ik krijg dan ook een mooi kleed om dan zijn mijn benen keurig bedekt. Renée heeft altijd een pareo bij zich en kent dat probleem niet.De pareo kan zowel voor hoofd, schouders al benen gebruikt worden al naar gelang de regels van het land of de religie. We mogen nu de moskee in om foto's te maken en rond te kijken.





Daarna zien we een klein zaaltje waar koffie en thee geschonken wordt. Op de vraag of we ook iets kunnen drinken worden we van harte uitgenodigd. Terwijl een jongeman koffie en thee haalt beginnen we een praatje met de mevrouw die het hier runt. Ze wil gelijk met ons op de foto wat overigens heel veel mensen doen. 


We worden vaak gevraagd om even mee te poseren en voelen ons dan ook soms een filmster. (zijn we ook :)
Ook de geestelijk leider van de moskee komt er aan. Hij draagt een T shirt van Korea.
Als we hem vragen of hij daar vandaan komt lacht hij. Nee van mijn moeder gekregen die is gisteren terug gekomen van Korea en heeft dit voor mij meegebracht. Ook vertelt hij nog een verhaal dat hij onlangs in Istanbul was en een bezoek bracht aan de plaatselijke voetbalclub Besiktas in zijn Galatasaray shirt en dat dit hem op een groot boe geroep kwam te staan. Ook de Iman wil graag met ons op de foto.

We voegen elkaar toe op Facebook, het is altijd leuk om spontane en gastvrije mensen te ontmoeten.

Bij aankomst in KK is het even zoeken naar ons onderkomen. Ook de taxichauffeurs gaan in overleg waar het kan zijn. Na een minuut of vijf zijn ze er uit. Een klein mannetje die ons richting het centrum rijdt praat honderd uit en hij kijkt meer naar ons als op de weg en dat levert nog wel eens onverwacht en zeer plotseling remmen op zodat ik het gevoel krijg steeds gelanceerd te worden vanaf de achterbank. Het is ook heel erg druk in verband met een vrij weekend. Het is maandag 1 mei en dat is hier een vrije dag. Na een klein half uur hebben we het Swiss Guesthouse gevonden.
Het blijkt dat we niet helemaal in het centrum zitten en onze kleine man zegt dat we hem altijd mogen bellen als we naar het centrum willen. We bedanken hem hartelijk en nemen zijn aanbod in overweging. Het inchecken gaat snel en een zoontje wordt gevraagd de zware rugzak van Renée boven te brengen.(Maar Renée kan dat heel goed zelf, het jongetje is te klein voor die zware rugzak vindt ze.)
We pakken wat spullen uit en gaan daarna de stad in naar het Waterfront, de "place to be" zegt men. 


Ook gaan we de taxi dienst Uber uitproberen. Ik heb de app op mijn telefoon alleen snap ik het gebruik nog niet helemaal. We roepen de hulp in van de mevrouw achter de balie en zij gaat voor ons wat regelen. Met vijf minuten staat er een nieuw klein autotootje met een lief klein dametje die ons naar het centrum brengt.
Als we nog meer uitstapjes willen maken kan ze wel wat regelen zegt ze en dat knopen we goed in onze oren.




Als we bij het Waterfront aankomen worden we gedropt bij gelijk het duurste stukje met zeer decadente restaurants. We kijken met een schuin oog op de prijslijsten en zien gelijk dat wij hier verkeerd zijn, maar het uitzicht is prachtig. We lopen nog een stuk door en zien dan de Night Market waar het heel gezellig is en de prijzen vele malen beter. 

We besluiten in een van de vele eetstalletjes een lekkere mihoen met kip te eten met een lekker mango sapje. 

Doordat we afhankelijk zijn van WiFi hebben we niet constant een internetverbinding en moeten dan maar gokken dat we een rondjes rijdende taxi vinden. Dat lukt nog redelijk snel maar ook hier het probleem: Waar is dat Guesthouse? De chauffeur belt met de centrale en geeft de telefoon aan mij. Ik noem het hele adres. De chauffeur kijkt verschrikt en zegt:" Dat kan niet voor 10 RM dat kost 20 RM. Dat vinden we geen probleem. We worden voor € 4,40 de hele stad doorgereden.
Bij het Guesthouse is alles rustig en wij gaan ook gelijk met de kippen op stok.


                                                                                      Selamat Malan 



Gunung Mulu National Park dag 2



Gunung Mulu National Park dag 2

Na eerst een rode kaart te hebben uitgereikt aan een dikke salamander die onze slaapkamer had ingepikt konden we naar bed. Maar de rust is van korte duur.
Zelden in mijn leven heb ik het zo hard horen regenen als hier. Onafgebroken vallen er geweldige stortbuien. We knijpen hem een beetje omdat we gisteren hoorden dat er een paar dagen terug ook al twee vluchten zijn gecanceld van wege de vele regen. De start- en landingsbaan is erg kort en bij erg nat weer kan er geen vliegtuigje landen. En ook de trip door de jungle komt in het gedrang vanwege het water in de rivier dat maar zo met een meter stijgt en de stroming in het kwadraat laat toenemen. Gelukkig wordt het tegen de ochtend toch nog droog en kunnen we, nadat we afscheid hebben genomen van Brenda en James, naar het National Park om te informeren of de tocht naar Clearwaterval kan door gaan. Diana brengt ons weer naar de hoofdingang en we spreken met haar af dat ze ons om 13.00 uur weer oppikt voor de airport.
De trip naar Claerwaterval kan door gaan, alhoewel een beetje aangepast.



De eerste stop is bij een klein dorpje in de jungle waar een markt is. Volgens de gids is het nu een floodmarket vanwege de heftige regenval in plaats van een wandelmarkt. Ze gaan in ieder geval kijken of het mogelijk is om aan land te gaan en de plaatselijke middenstand te voorzien van extra valuta.

Het is geweldig om zo laag boven het water te genieten van de jungle met zijn ongekende natuurschoon.
Ook dit maal hebben we geluk. We kunnen ook nog even aan land en daarna gaat het verder naar een volgende stop: de Wind Cave. Het druipt overal van het nat zowel binnen als buiten de grot. De gids heeft ook niet gezegd dat het binnen droog zou zijn en er zijn zelf stukken bij waar je je onder een douche waant. De Limestone waar de grot mee opgebouwd is blijkt verre van water bestendig. We genieten weer van al het moois en vooral de koningskamer van de grot maakt veel indruk. Op naar de volgende stop. Daar zouden de liefhebbers kunnen zwemmen in kristalhelder water maar door de enorme regenval van vannacht en het stijgen van de waterspiegel is de kleur van het water veranderd van glashelder naar drabbig groen en de stroming is zo hard dat op aanraden van de gids je beter niet kan gaan ronddobberen.

Trouwens niemand maakt aanstalten. Nu op naar de Clearwater Cave en dat is wel weer een dingetje voor onze twee Engelse vriendinnen die ook weer van de partij zijn. Ze staan niet te juichen bij het aanhoren van het aantal treden dat er beklommen moet worden. Ze zijn de vermoeidheid van gisteren nog niet helemaal kwijt. Maar als de gids aangeeft dat er een “herengrot” is klaren de gezichten weer op en gaan ze voor de eerste 200 treden. Happend naar zuurstof komen ze boven en hijgen naar de gids dat ze vandaag ook nog hun rugzakken moeten inpakken, de haartjes wassen en een schone blouse aantrekken om dan te verkassen naar Sabah. Het blijkt dat na de eerste trap er nog een paar van deze lengte voor ons liggen te wachten. Ook wij voelen de bovenbenen af en toe maar we geven geen krimp. Na een klein uurtje en een bezoek aan de heren en de dames Caves staan we boven aan de trap op een klein plateau uit te blazen. Iedereen fotografeert iedereen en dan dalen we af naar de rivier. 







En omdat we een klein half uurtje hebben overgehouden is het voorstel van de Engelse dames aan de gids, om terug te gaan naar het begin omdat er toch geen frisse duik inzit in de rivier en zij de tijd nodig hebben om in te pakken en hun vlucht te halen. Wij zijn ook akkoord omdat we dan nog een kleinigheid kunnen eten. 
Om 13.00 uur staat Diana klaar en brengt ons naar de airport om drie kwartier later te vertrekken naar Miri. Het is een geweldige belevenis om dit in zo’n vrij korte tijd mee te maken. We laden snel de telefoon nog even op. Omdat we alleen van 18.00 uur tot 24.00 uur stroom hadden, daarna ging de aggregaat uit, waren al onze electra spulletjes aan het eind van hun latijn. Machtig om mee te maken en een aanrader voor elke natuurfreak !!